Hversu djörf var sú ákvörðun að fá mig til að semja nýjan einkennis- og hvatningarsöng í tilefni af EM í fótbolta? Sennilega skrítnasta hugmynd sem Eiður Arnarsson hefur fengið, síðan um árið þegar hann bað Ljótu hálfvitana að gera ábreiðuplötu með lögum Gylfa Ægissonar. Enda klúðraði ég pepplaginu glæsilega. Gott lag reyndar, en meira svona írónískt, enda fóru samfélagsmiðlar á hliðina og sökuðu mig um elítuhroka og almenn andstyggilegheit. Plebbar. En Eiður var sáttur, enda smekkmaður hinn mesti, á tónlist ef ekki á knattspyrnulið.

Hinsvegar gekk brösuglega að undirbúa frumflutning lagsins „læf“. Kassagítar Hálfvitanna,hin þrautseiga „Tía“, var loksins orðin of tjónuð og flutt í stóru hljóðfæraverslunina skýjum ofar. Úr varð að nota tækifærið og gefa Gums nýjan stálstrengjagítar í afmælisgjöf, sem síðan myndi nýtast bandinu. Þá kom sér vel að nýbúið var að breyta Ingvarsbúð í stóra og vel búna hljóðfæraverslun á tveimur hæðum og með ótal deildum. Þarna voru fagott og fiðlur upp um alla veggi, en minna bar á gíturum. Eftir langa leit fundust nokkrir klassískir undir borði, en bara einn þjóðlaga – heldur óálitlegur gripur sem gítarfróður kúnni hvíslaði að mér að væri ómerkileg verksmiðjuframleiðsla frá Lúxemborg. Við að heyra það orð hrökk ég upp, lái mér hver sem vill.