Haldiði ekki að gömlu brýnin í Iron Maiden hafi verið að landa sigri í enska Popppunktinum! Æsispennandi lokaviðureign við eitthvað nóboddíband sem náði góðri forystu í upphafi með því að negla fyrstu vísbendingaspurninguna. Þekktu semsagt hina obskjúr íslensku þjóðlagaproggsveit Þursaflokkinn í fyrstu bendingu. En seiglan hefur löngum verið aðalsmerki þeirra Steve og Bruce sem lönduðu þessu á lokametrunum. Því miður vaknaði ég áður en ég bar kennsl á þriðja Járnfrúarmanninn – en hlýtur það ekki að hafa verið Eddie? Seigir popplímheilar, Eddarnir.

Þröngt á þingi í sminkherbergi RÚV og handagangur í öskjunni. Fyrir utan okkur Kiljufólk er þarna hópur „amatöra“ að fara að leika í sjónvarpsleikriti, og í tilefni öskudagsins eru allir í afkáralegum búningum, einnig við „bókmenntaelítan“. Mér finnst þetta heldur fyrir neðan mína virðingu allt saman, en er þó afar kátur. Ég hafði nefnilega fundið á glámbekk eintak af Samvinnunni frá 1977 og þar í svona grín-heimskort þar sem heimshlutarnir eru skírðir upp á nýtt frá „lókal“ sjónarhóli. Og viti menn: Rússland og Pólland hafa fengið nafnið „K.Þ. – Finnur Kristjánsson“ til heiðurs afa mínum kaupfélagsstjóranum, væntanlega vegna viðskipta við austurblokkina. Ég  hlakka mjög til að veifa þessu framan í Egil Helgason, grúskarann þann, en hafði lagt blaðið frá mér augnablik og þegar ég seilist í það aftur er ein leikkonan búin að taka það, snýta sér í það og henda því. Verst að tímarit.is virkar ekki í draumheimum.

Þjóðsöngvar eru skemmtilegir (ef „skemmtilegir“ er orðið sem ég var að leita að, sem það er ekki.) Hví þá ekki að búa til syrpu af tóndæmum úr þeim öllum, í stafrófsröð? Jújú, það er nú eitthvað sem Ljótu hálfvitunum fannst svo góð hugmynd að þeir hófust þegar handa, og ákváðu líka að þetta yrði allt gert „unisono“ – allir spila melódíuna og hljómarnir geta fokkað sér. Athyglisbrestur bandsins varð reyndar til þess að við vorum varla búnir að splæsa saman lög Afganistans og Albaníu þegar Eggert​ fékk aðra hugmynd: Að taka þýska þjóðsönginn og semja við hann rætna níðtexta um íslenskt fjölmiðla- og frægðarfólk. Vorum að leita að einhverju nógu krassandi rímorði við „Hirst“ þegar Þórdís Elva​ sagði stopp. Á þeirri forsendu að hljóðsetningin yrði of dýr, sem var svo glötuð átylla að ég hreinlega vaknaði. En þjóðsöngvasyrpan er geymd hugmynd en ekki gleymd.