Þjóðsöngvar eru skemmtilegir (ef „skemmtilegir“ er orðið sem ég var að leita að, sem það er ekki.) Hví þá ekki að búa til syrpu af tóndæmum úr þeim öllum, í stafrófsröð? Jújú, það er nú eitthvað sem Ljótu hálfvitunum fannst svo góð hugmynd að þeir hófust þegar handa, og ákváðu líka að þetta yrði allt gert „unisono“ – allir spila melódíuna og hljómarnir geta fokkað sér. Athyglisbrestur bandsins varð reyndar til þess að við vorum varla búnir að splæsa saman lög Afganistans og Albaníu þegar Eggert​ fékk aðra hugmynd: Að taka þýska þjóðsönginn og semja við hann rætna níðtexta um íslenskt fjölmiðla- og frægðarfólk. Vorum að leita að einhverju nógu krassandi rímorði við „Hirst“ þegar Þórdís Elva​ sagði stopp. Á þeirri forsendu að hljóðsetningin yrði of dýr, sem var svo glötuð átylla að ég hreinlega vaknaði. En þjóðsöngvasyrpan er geymd hugmynd en ekki gleymd.